Öğrenciden Ebeveynlere Açık Mektup…(2)

6 ^0_C

İstanbul

Ramazan Demir

1 Haziran 2020 Pazartesi

Öğrenciden Ebeveynlere Açık Mektup…(2)

Çok fazla vaatlerde bulunup yerine getirmeyen, sözünde durmayan anne-baba pozuna da düşmenizi istemezdim; sadece net ve kesin sözler verip yerine geldiği zamanlar, size karşı bir güven hissi kabarırdı, ruhumda daha iyi bir iz bırakırdı, fakat böylesi anlar o kadar azdı ki... Hele bir kıyaslamanız vardı ki anlatılması bile çok zor; “… ben senin yaşında iken…” diye başlayan söylemleriniz bir kulağımdan girip diğerinden çıkardı; kendi kendime “…yine başladı nutuk çekmeye…” derdim…

Beni hep “mükemmel varlık” olarak telakki ettiğinizden mi nedir, en ufak hatalarımı bile büyük suçmuş gibi başıma kakmanız, beni derin ümitsizliklere sevk ederdi; benim de yanılabileceğimi, benim de insan olduğumun ötesinde yetişen bir genç olduğumu düşünmeden, bana yanılma payı bırakmadan suçlardınız…

Bu yanılgılarım beni suçluluk pozuna getirirdi, bu durumlarda beni korkutup sindirmek, suçlayarak terbiye etmek, suçluluk duygusu içine sokmak, sizin terbiye etme bu sisteminiz beni bunları yazmaya sevk etti, maalesef…

Hatalarımı, kusurlarımı, yanılgılarımı gerekçe göstererek beni suçlu sandalyesine oturtmanız, “kötü çocuk” muamelesi yapmanız, böyle yargılamanız, yanlış bir davranış olduğunu maalesef yine ben hatırlatmak durumunda kaldım bugün…

Ne kadar yazık değil mi sevgili anne ve babacığım!...

Normalde hatalarımı düzeltmek için arkadaşça, sevgi ve şefkatle yaklaşıp telkinler yapacağınıza tersini hep yaptınız... Belki, hatalarım yüzünde ceza vermeden önce benimle konuşup beni dinleseydiniz hatanın sebeplerini anlamaya çalışsaydınız, suçluluk pozundan çok kolay kurtulmam mümkün olabilirdi…

Ama yapmadınız, beni hiç dinlemediniz; hem savcı hem de yargıç oldunuz…

Hep öğretme ve öğrenme eksenine oturmuş karşılıklı siperde olan iki rakip gibiydik… En çok öğrenmeye muhtaç olduğum anlar, merak ettiğim, bilmediğim konularda sorduğum sorulara verdiğiniz cevaplar, yaptığınız açıklamaların çok kısa olması bende, “…beni baştan savma” hissi uyandırıyordu. Hoş, uzun açıklamaların yapıldığı durumlar da yok değildi; fakat, o durumlar genelde hep “nasihat” yüklü söylemlerdi, konunun özünden uzak deyişlerdi…

Her nedense kapasitemi, hevesimi, ilgimi, merakımı dikkate almadan meslek seçiminde ısrarlar yapmanızın sebeplerini sonradan daha iyi anladım; hayatta olmak isteyip de olamadığınız, başarmak isteyip de başaramadığınız bir mesleği, işi, tarafımdan başarılmış olarak beni görmek istemenizden kaynaklandığını anladım…

Neden hep beni yeteneklerimin üstünde işlere zorladığınızı bu açıdan değerlendiriyorum. Halbuki severek yapabileceğim, başarabileceğim işleri yapmam için bir beklenti içine girseydiniz, hem siz hem de ben huzurlu ve mutlu olurduk. Çünkü, insanın en başarılı olacağı iş en sevdiği iştir. Bunu benim kadar sizin de bilmeniz gerekirdi.

Başarım konusunda bana ne kadar güvendiğinizi hiç belli etmediniz, ne kadar manevi destek verdiğinizi de çok iyi anlayamadım; gösterdiğim gayretin ardında takdir görmek beni daha çok heyecanlandırırdı, övünmek, takdir edilmek biz gençlerin muhtaç olduğu manevi bir gıdadır; hani eskiler şöyle dermiş; “…marifet iltifata matuftur…” Bunu edebiyat öğretmenimden duymuştum, yani yetenekler, marifetler takdir edilir ve mükafatlandırılırsa o kadar daha gelişir, yoksa körelir gider… Annem ve babam olarak, hiç olmazsa, o gösterdiğim gayreti birazcık övseydiniz, ruhumu okşasaydınız ne olurdu sanki?...

En çok yaptığınız hatalardan biri de beni başkalarıyla kıyaslamanızdı; işte o anlarda inanılmaz derecede umutsuzluğa, aşağılık duygusuna kapılırdım, zaten az olan kendime olan güveni de kaybederdim...

Her nedense benden farklı bir düzeyde başarı, farklı bir olgunluk beklediniz; bu beklentilere cevap veremediğim zamanlar sözlerinizle işte öyle hırpalardınız...

Herkeste gördüğünüz mükemmelliklerin hepsinin bende olmasını istemeniz, tüm kural ve kaideleri öğretmeye kalkmanız beni korkutuyordu; adeta sıkı bir cendereye sıkışmış hissediyordum. Karşınızdaki insanın da bir süreçten sonra bazı şeyleri ancak öğrenebileceği, bunun için gereken zamanın verilmesi gerektiğini neden hiç düşünmediniz?.

Bu baskılar sonucu olarak, sizinle yüz yüze kaldığım durumlarda, dürüstlüğü elden bırakıp ister istemez yalana sığınmak zorunda kalırdım... Yalanımı da sezip üzerime geldiğinizde de, size karşı “kinim” artıyordu… Halbuki baba-anne olarak çocuğunuzun kusurlarını yüzüne vurup onu refüze etmek yerine, onun kusurlarını tamir etmesi için fırsat tanımak olmalıydı; velev ki sizi çok zora sokmuş olsam bile sabrınızın tükenmemsi, soğukkanlılığınızın yitmemesi gerekirdi...

Yaptığım hatalardan dolayı bana kızmanızı doğal karşılayabilirim, fakat beni aşağılamanız, hele başkalarının yanında, özellikle arkadaşlarımın yanında, onurumu kırıcı sözler söylemeniz, davranışlarda bulunmanız beni tamamen sizden uzaklaştırıyordu. Bir an için farklı düşünün ve lütfen kendinizi benim yerime koyunuz, benim de sizi yabancıların önünde güç durumlara düşürdüğümü düşünün...

Anne-baba olarak bana karşı yaptığınız yanlışlar ve haksızlıklar nedeniyle özür dilemeniz size bir şey kaybettirmezdi, aksine size olan sevgimi arttırırdı...

Şunun da farkındayım sevgili anneciğim ve babacığım; zaman zaman sizi hayal kırıklığına uğrattığımı da biliyorum. Bana vermek istediğini, sağladığınız imkânlar yanında benden istedikleriniz çok küçük kalabilir; bunun farkındayım… Bu satırlarımla size yönelik eleştirilerim olması gereken istem ve söylemleri de ne kadar makul karşılayacaksınız, bilmiyorum…

Anne ve baba olarak herkes çocuğunun iyiliği için çalıştığı, çalışacağı muhakkak, fakat bazen terazinin ölçüsü kaçınca ters etkiler oluşabiliyor…

Bir evlat olarak sizden sadece beklentim şu oldu; beni ben olarak sevmenizdi, beni farklı, mükemmel bir varlık, herkese “örnek çocuk” olmamı istememenizdi, ben de sizden “kusursuz ana-baba” olmanızı beklemedim. Engin hoşgörülü, anlayışlı, şefkatli, sevgi dolu olmanız bana yeterdi, artardı da...

Hiç kimse baba ve annesini tayin etme hakkına sahip değil, ben de değildim, siz de… Çünkü, hiç kimse kimin çocuğu olacağına kendisi karar veremez… Anne ve babalar çocukların dünyaya gelişlerinde sadece aracı varlıklardır; doğan çocuklar anne ve babalarından olabilir fakat karakterleri, kapasiteler, duyguları, zevkleri ayrıdır, onlar farklı varlıklardır…

Evet sevgili anneciğim ve babacığım, tüm bu farklılıklara, özeleştirilere rağmen eğer anne-babamı seçme hakkım olsaydı yine de sizi seçerdim…

Selam ve sevgiyle kalınız”

ÖNCEKİ

Türkiye Bilge Tonyukuk'unu Kaybetti

SONRAKİ

6 ^0_C

Ramazan Demir

Öğrenciden Ebeveynlere Açık Mektup…(2)

Türkiye Bilge Tonyukuk'unu Kaybetti

Hayatın Gerçekleri…(2)

Önerilen Yazılar

Yorum Yap

Kategoriler

Faydalı Linkler

Son Yazılar

Feodalizmin Devlete İsyanı: Dersim Olayları... (1)

Çanakkale'de Liseli Şehitler…

Tarih Tekerrür Etmesin…

Ramazan Demir

Öğrenciden Ebeveynlere Açık Mektup…(2)

Türkiye Bilge Tonyukuk'unu Kaybetti

Hayatın Gerçekleri…(2)

Önerilen Yazılar

Hırsızlık Genetik Miras Mı? (2)

Ab Ve Kemalist Düşünce (1)

Yorum Yap

Kategoriler

Faydalı Linkler

Son Yazılar

Feodalizmin Devlete İsyanı: Dersim Olayları... (1)

Çanakkale'de Liseli Şehitler…

Tarih Tekerrür Etmesin…